Έρωτας και Τσικνοπέμπτη

Πέρασε του Αγίου Βαλεντίνου και φέτος. Ήταν τόσο γλυκά, τόσο ρομαντικά που κρατούσα την φωτογραφία της. Η αλήθεια είναι πως δεν την περάσαμε μαζί αυτήν την μέρα. Μας χωρίζουν λίγες μέρες από την μέρα που θα βρεθούμε, αλλά και πάλι, εγώ την σκεφτόμουν. Μπορεί την μέρα που θα βρεθούμε, να μην είσαι πλέον ζωντανή όταν βρεθούμε, αλλά εγώ θα σου κάνω το καλύτερο στοματικό έρωτα που σ' έχει κάνει ποτέ κανείς.

Μη τολμήσετε και με πείτε νεκρόφιλο. Εγώ σας μιλάω για έρωτα, για πάθος για αιώνια αγάπη. Ο θάνατος δεν μας χωρίζει, μας ενώνει. Σας μιλάω για αυτό το κορμί που έχει το χρώμα σοκολάτας απ' έξω, κάποιες φορές μοιάζει με Λατίνα, άλλες με Αφρο-Αμερικάνα. Έχει τις καμπύλες της, όπως μια σωστή σύντροφος (ακούτε κορίτσια;). Αλλά η εξωτερική ομορφιά της δεν είναι καν το καλύτερο σημείο της. Πηγαίνοντας προς το εσωτερικό της, είναι πιο "ροδοκόκκινη". Τι δηλώνει το κόκκινο; Πάθος. Κάθε φορά που την φιλάς, κάθε φορά που την γεύεσαι και την δαγκώνεις, νιώθεις το ζουμί της να στάζει στα χείλη σου, το εσωτερικό, ροδοκόκκινο χρώμα της σε εξιτάρει, ενώ η μυρωδιά της...αχ..πείνασα.

Κυρίες και κύριοι, βιαστικοί και βιαστικές που τολμήσατε να με αποκαλέσετε νεκρόφιλο, εγώ εδώ μιλάω για κάτι παραπάνω από αγάπη. Αναφέρομαι σε κάτι ιερό, σε κάτι που ναι μεν έχει ζωτική σημασία, από την άλλη δε ικανοποιεί τον εσωτερικό μας κόσμο. Μιλάω για εκείνο το κομμάτι κρέατος που απολαμβάνω να το βάζω στον ουρανίσκο μου, να το ακουμπάω με την γλώσσα μου και να γεύομαι κάθε ζουμί που πρόκειται να βγάλει.

Όουυυυ μάγκες χαλαρώστε. Αναφέρομαι στην μπριζόλα. Καλά, βρισκόμαστε 11 μέρες μακριά από την Τσικνοπέμπτη και μου σκέφτεστε σεξουαλικά υπονοούμενα, μια μέρα μετά του Αγίου Βαλεντίνου; Υποτίθεται στις 14 Φλεβάρη βγάλατε όλη την καύλα σας. Στο χέρι σας. Σας μιλάω για την μεγαλύτερη γιορτή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιορτή η οποία θα έπρεπε να γιορτάζεται στα σχολεία. Γιορτή η οποία θα έπρεπε να είναι εθνική ΚΑΙ θρησκευτική συγχρόνως. Γιορτή στην οποία θα έπρεπε να παραδίδουμε την επόμενη μέρα στεφάνι στον Άγνωστο Φαγοπότη. Ξέρετε ποιος είναι. Ο γνωστός άγνωστος τύπος όπου κάθε Τσικνοπέμπτη τρώει κρέας λες και δεν ξαναέφαγε ποτέ στη ζωή του.

Πραγματικά, τι παίζει με αυτή την γιορτή; Ποιος ΘΕΟΣ την καθιέρωσε; Οκ, ίσως καθιερώθηκε και από την εκκλησία λόγω της ακολουθίας της Σαρακοστής. Αν ναι, τότε το 97% δεν θα έπρεπε να την γιορτάζει, σωστά; Εκτός αν όλοι κάνετε αποχή από το κρέας μετά. Ίσως πάλι είναι μια από τις κλασικές εορτές. Έλα, μην κάνεις πως δεν ξέρεις. Εκείνες οι γιορτές που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Παγκόσμια μέρα τουαλέτας κτλ. Όπως και να 'χει, είναι μια γιορτή αποδεκτή από όλους. Πιστούς και άπιστους. Χοντρούς και αδυνάτους. Φαγάδες και μη φαγάδες.

Και γιατί λέγεται Τσικνοπέμπτη; Γιατί γιορτάζεται Πέμπτη; Και γιατί "τσίκνα". Τσίκνα είναι η μυρωδιά του κρέατος που ψήνεται στα κάρβουνα και έχει καεί. Το ξέρω ότι είστε κλασικοί ελληναράδες που θέλετε το κρέας σας καρβουνιασμένο, αλλά υπάρχουμε και μεις που το θέλουμε ΡΟΔΟΚΟΚΚΙΝΟ. Όχι με αίμα, όχι με κάρβουνο. Το θέλουμε ΤΕΛΕΙΑ ΨΗΜΕΝΟ. Γιατί, δηλαδή, εμείς να υποφέρουμε σε αυτήν την γιορτή; Γιατί να μη μπορούμε να συμβαδίσουμε με σας στον εορτασμό αυτό; Τι ρατσισμός είναι αυτός; Κάθε χρόνο τα ίδια τραβάμε. Πραγματικά, μια χρονιά έφαγα κάρβουνο αντί για μπριζόλα, και είχε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΕΥΣΗ.

Γιατί το άλλο; Ψήνει -λέμε τώρα- ο ψήστης -ξαναλέμε τώρα- και όπως είναι φυσικό, τα βγάζει τσικνισμένα (καρβουνιασμένα). Αλλά εμείς εκεί. "Ωωω τι τέλεια που τα έψησες. Μου φαίνεται κάθε χρόνο εσένα θα βάζουμε να ψήνεις!". Ώπα ώπα. Για ώπα λίγο! Είστε με τα καλά σας; Τα έκαψε. Που μάθατε να τρώτε;

Έτσι λοιπόν, εδώ και μερικά χρόνια, έχω μάθει να ψήνω, για να μπορώ να απολαμβάνω και γω τον έρωτά μου με την μπριζόλα. Και από τότε νιώθω ευτυχισμένος. Επιχειρήστε το και σεις. Όπως λένε, στους δύο, τρίτος δεν χωρεί. Ανάμεσα σε μένα και στην μπριζόλα, δεν θα μπει κανένας.

Η μεγάλη μου απορία, όμως, βρίσκεται στο εξής. Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί Άγνωστοι Φαγοπότηδες; Πραγματικά, έχουμε φτάσει να τρώμε κρέας σχεδόν καθημερινά. Το κρέας στα κάρβουνα έχει εισχωρήσει τόσο στην κουλτούρα μας, που είναι πιο συχνό και από το σεξ. Παρόλα αυτά, εκείνη την μέρα δεν υπάρχει άνθρωπος που θα πει "φτάνει τόσο, πολύ έφαγα", πριν τις 11 το βράδυ. ΠΟΤΕ. ΚΑΝΕΝΑΣ. Και δω κρύβεται η όλη σημασία της εορτής. Είναι τόσο σημαντική γιορτή που όλοι θυσιάζουν εκείνη την μέρα μερικά κιλάκια επιπλέον, μερικές καούρες επιπλέον, μερικά εμφράγματα επιπλέον. Γιατί έτσι είναι ο πιστός. Ο άνθρωπος που τιμάει μια από τις ιερότερες εορτές της ελληνικής κουλτούρας.

Υπομονή μωρό μου. Πλησιάζουν οι μέρες που θα σε δαγκώσω...

#blog #troll #DontTrollWithMe