Βία: Καρκίνος των γηπέδων!

Καλώς ή κακώς, ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας που θυμάμαι να παρακολούθησα στην ζωή μου, ήταν το ‘’ματς‘’ της Ριζούπουλης τον Μάιο του 2003, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ήταν ένας αγώνας στον οποίο όποιος έπαιρνε τη νίκη θα γινόταν και πρωταθλητής Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός τελικά πήρε τον αγώνα με σκορ 3-0 σε μια αναμέτρηση που ποτέ δεν έπρεπε να ξεκινήσει.

Η βία στα γήπεδα θεωρώ πως ξέσπασε από τότε που ο οπαδισμός έγινε επάγγελμα. Σύνδεσμοι οπαδών ανά την Ελλάδα – γιάφκες συμμοριακής κατήχησης - έχουν κατακλύσει κάθε γωνιά του ελληνικού χάρτη σκορπώντας τον τρόμο εντός και εκτός γηπέδων. ‘’Ραντεβού’’ θανάτου, συμπλοκές μέσα στα γήπεδα με αστυνομία αλλά και με αντίπαλους (ή και όχι) οπαδούς και ο λόγος: Το διαφορετικό χρώμα πάνω σε μια φανέλα!

Το Απρίλιο του 1991 ο Πανιώνιος υποδέχεται τον ΠΑΟΚ σε έναν αγώνα μπάσκετ. Το αποτέλεσμα είναι άσχημο για τον ΠΑΟΚ και κάποιοι οπαδοί του, που ταξίδεψαν μεμονωμένα με Ι.Χ., παίρνουν το δρόμο της επιστροφής για την Θεσσαλονίκη. Λίγο έξω από την Αθήνα ένα άσπρο βανάκι θα τους προσπεράσει φροντίζοντας να εκτοξεύσει βόμβα μολότοφ στο αυτοκίνητο όπου βρισκόταν οι 4 οπαδοί του ΠΑΟΚ. Το αποτέλεσμα: 2 νεκροί ηλικίας 21 και 25 ετών αντίστοιχα. Στις 22 Οκτωβρίου του 1986 ο Χαράλαμπος Μπλιώνας θα χάσει την ζωή του ύστερα από φωτοβολίδα που βρήκε στόχο στον λαιμό του στο στάδιο Αλκαζάρ της Λάρισας. Το 2007 ο Μιχάλης Φιλόπουλος θα μαχαιρωθεί ακαριαία ύστερα από συμπλοκές οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού εκτός γηπέδου, ύστερα από αγώνα ανάμεσα στις δύο ομάδες στο βόλεϊ γυναικών. Το 2012 ο προπονητής της ομάδας νέων του Άρη, Νίκος Πασσιαλής θα μαχαιρωθεί ελαφρά, ύστερα από συμπλοκές που σημειώθηκαν ανάμεσα σε οπαδούς του Άρη και του ΠΑΟΚ σε αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων στην κατηγορία κάτω των 21!

Η προηγούμενη παράγραφος θα μπορούσε να είναι ατέλειωτη με περιστατικά βίας, και σε ορισμένες περιπτώσεις δολοφονιών που έγιναν με βάση το σήμα στα αριστερά του στήθους. Είναι πραγματικά λυπηρό για την ανθρωπότητα να υπάρχουν τέτοια περιστατικά και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κανείς δεν έχει λάβει ποτέ τα αρμόδια μέτρα. Την δεκαετία του 80 ο χουλιγκανισμός βρισκόταν σε έξαρση στην Αγγλία. Νεκροί στο Χέιζελ, μεμονωμένα περιστατικά βίας, αλλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η τραγωδία στο Χίλσμπορο στις 15 Απριλίου του 1989. Βέβαια δεν ήταν λόγω επεισοδίων, παρόλα αυτά η Μάργκαρετ Θάτσερ φρόντισε να περιορίσει τον φανατισμό των Άγγλων οπαδών, αφού απαγόρεψε για 5 χρόνια την συμμετοχή οποιασδήποτε αγγλικής ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και φρόντισε να συμμορφώσει το ποδόσφαιρο από τα θεμέλια του.

Βλέπετε στην Ελλάδα δεν μπορεί να ληφθεί τέτοια απόφαση. Βλέπετε κάποιοι έχτισαν δυναστείες με ολόκληρα σκάνδαλα (και δεν μιλάω για τα στημένα), κάποιοι εξυπηρετούν κάποια συμφέροντα, και κάποιοι εκπληρώνουν ή δείχνουν ευγνωμοσύνη για ορισμένες ‘’χάρες’’ από ‘’σπουδαίους γραβατωμένους πουράτους’’. Αυτοί οι ‘’πουράτοι’’ λοιπόν φαίνεται να είναι και οι μεγαλύτεροι ‘’βοσκοί’’ της χώρας. Κι εσύ όντας άνεργος, πηγαίνεις στο γήπεδο με το όνομα του ‘’πουράτου’’ να κρέμεται από τα χείλη και βάζεις σε κίνδυνο την ζωή σου και την ζωή κάποιων άλλων. Ξύπνα επιτέλους!

Δυστυχώς αγαπητοί φίλαθλοι, εσείς που πάτε για να δείτε ποδόσφαιρο και να περάσετε ένα ήσυχο και ωραίο απόγευμα, όποια ομάδα και να υποστηρίζεται, η αλήθεια είναι πως όσο υπάρχουν ‘’θύρες’’, δεν υπάρχει περίπτωση να απολαύσετε ποδόσφαιρο. Και καταλαβαίνω πως νιώθετε, το ίδιο νιώθω κι εγώ. Πάντα μου άρεσε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όμως στην Ελλάδα η ομάδα που υποστηρίζω είναι ο Άρης. Έχω ζήσει στιγμές στο Χαριλάου που με ανατρίχιασαν, με έκαναν να χαμογελάσω, με έκαναν να τινάξω δυνατά ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ στον αέρα, με έκαναν να λυπηθώ, και με όλες αυτές τις στιγμές νιώθω την αγάπη μου γι’αυτό το άθλημα να αυξάνει. Έζησα όμως και στιγμές που πραγματικά ήθελα να κάνω εμετό από τα αίσχη που είδαν τα μάτια μου.

Πραγματικά αγαπώ το ποδόσφαιρο. Δεν με νοιάζει αν ο Άρης αγωνίζεται στην πρώτη ή στην τρίτη εθνική κατηγορία. Δεν είναι μόνο οι 22 που παίζουν μέσα. Είναι τα 23.000 κιτρινόμαυρα καρεκλάκια που βλέπω κάθε φορά που πάω στο γήπεδο. Η γυαλάδα της μπάλας στο φως των προβολέων. Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις μέσα σε 90’ λεπτά ενός παιχνιδιού. Δεν θέλω να κόψω το γήπεδο εξ αιτίας κάποιων ανεγκέφαλων. Θέλω να παίρνω το κασκόλ μου και να πηγαίνω να χαλαρώνω για 2 ώρες σε ένα μέρος που νιώθω οικεία. Αλλά δεν θέλω να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού την παραμικρή πιθανότητα να μην καταφέρω να επιστρέψω στο σπίτι μου…

Παναγιώτης Δήμος

#blog #bati