Οι τομές του «πίσω»

«Θέλω να χωρίσουμε, θα γυρίσω στον/στην πρώην μου» «Υπάρχει κάτι από το παρελθόν μου που ξαναμπήκε στη ζωή μου»

Εδώ θα ασχοληθούμε με το άτομο το οποίο ξαναγυρνάει στο παρελθόν του. Στο «κακό» παρελθόν του με τη λογική ότι αν δεν ήταν κακό δε θα ήταν παρελθόν. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι τόσο γραμμική η σειρά αλλά συμβαίνει γραμμικά στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Το παρελθόν καλώς ή κακώς περιέχει κάποιες τομές στον ψυχισμό του υποκειμένου. Τομές όπως ο έρωτας, η απώλεια, ο χωρισμός είναι αυτές που καθορίζουν το «σημερινό» άτομο. Είναι αυτές που θα το καθοδηγήσουν διαλεκτικά με τη συνειδητή του έκφανση στο να εκφράζεται σήμερα, αντίστοιχα οι σημερινές τομές θα το εκφράζουν αύριο κ.ο.κ. Έτσι, λοιπόν έχουμε ένα υποκείμενο-άτομο στο σήμερα να απορρίπτει μια νέα σχέση, έναν νέο έρωτα, μια έστω εναλλακτική μορφή καθημερινότητας. Αυτό συμβαίνει γιατί δε μπορεί να υπερβεί το παρελθόν του και κυρίαρχα το «πρώην».

Οδηγείται με αυτόν τον τρόπο σε μια κατάσταση όπου το άτομο παγιδευμένο στις παρελθοντικές τομές του ψυχισμού του, στο κομμάτι συνειδητού και ασυνείδητου που «καθορίζει» την έκφρασή του προς το εξωτερικό, δε μπορεί να αναβαθμιστεί ποιοτικά. Χωρίς να μιλάμε απαραίτητα για μια αναβάθμιση τόσο μεγάλη που μπορεί να χαρακτηριστεί «μικροκοσμική επανάσταση» αλλά ακόμα χρήσιμη θα ήταν μία έστω απόρριψη του παλιού. Δηλαδή οι τομές που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης και έκφρασης θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση των νέων τομών και καταστάσεων. Το υποκείμενο θα ενσωμάτωνε τις τομές αυτές στον ψυχισμό και όχι το αντίθετο(που γίνεται κυρίαρχα). Ένας νέος έρωτας θα αντιμετωπιζόταν με την εμπειρία του παλιού έρωτα, του παλιού χωρισμού ενώ αντιδιαμετρικά εδώ ο νέος έρωτας δεν υπάρχει καθώς το υποκείμενο είναι ο παλιός έρωτας ή χωρισμός.

Για να κλείνουμε, το υποκείμενο-άτομο βρίσκεται πάντα ανάμεσα σε δύο τάσεις, αυτή της υποταγής και αυτή της χειραφέτησης και όταν γυρνάει στο παρελθόν «επιλέγει» την υποταγή. Υποταγή στο παρελθόν και σε ό,τι αυτό του χει δημιουργήσει για να εκφράζεται. Έτσι λοιπόν γυρνάει πίσω, εκεί που «κάποτε δεν ήταν καλά αλλά τώρα κάτι άλλαξε» κι επομένως οδεύει προς μια νομοτελειακή αποτυχία, δεύτερη ή τρίτη ή τέταρτη ή πολλοστή φορά. Ταυτόχρονα, πέρα από το ότι κρατάει τον εαυτό του «πίσω» δεν αφήνει ανάπτυξη νέων καταστάσεων, πιο αναβαθμισμένων με άλλα υποκείμενα-άτομα, με νέες αναβαθμισμένες τομές και χειραφετικές τάσεις για τα δύο υποκείμενα και για το Δύο τους.

#home1 #sigma #blog